Mineralen zitten in het bloed omdat ze op weg zijn naar hun doelorgaan. Dus het bloed is alleen een transportmedium. Net zoals een vrachtwagen alleen de bouwmaterialen naar de bouwplaats brengt. Ook hier zou het onzinnig zijn te zeggen dat de vrachtwagen niet genoeg dakpannen heeft geladen, omdat misschien de helft ervan al op het dak ligt. En ook andere factoren spelen een bijkomende rol. In het geval van een calciumtekort bijvoorbeeld zou het lichaam calcium uit het skelet opnemen, zodat in het bloed de referentiewaarde zou kunnen worden bereikt wanneer deze ondanks het tekort wordt gemeten. Omgekeerd kan er zelfs te veel calcium in de voeding zitten en dienovereenkomstig ook in het bloed, zonder voldoende vitamine D zou het niet in de botten kunnen worden opgenomen. De vitaminen, mineralen en spoorelementen staan daarom in zo’n complexe relatie tot elkaar dat de huidige waarde in het bloed altijd alleen moet worden geïnterpreteerd in het kader van de bestaande symptomen.
De vacht mineraal analyses hebben het voordeel dat hier geen momentopname op korte termijn wordt gemaakt, maar een opslag die over een langere periode plaatsvindt. Maar of een minerale stof meer in het haar voorkomt omdat het lichaam het niet kon vasthouden of omdat het er te veel van had, is uiteindelijk niet opgehelderd en daarom is de betekenis twijfelachtig. Bovendien heeft deze meting altijd alleen betrekking op het verleden en niet op de huidige situatie. Wat kan er achter een tekortkoming zitten?
Laten we dit eens nader bekijken aan de hand van het voorbeeld van het vaak gediagnosticeerde seleniumtekort. De referentiewaarde van de meeste laboratoria ligt tussen 100 en 200 µg. In de orthodoxe medische literatuur daarentegen liggen de cijfers tussen 28 en 250 µg. Er is dus een akkoord bereikt: over een gemiddelde waarde voor een gemiddeld paard. De overeenkomst had gebaseerd kunnen zijn op een groter referentiebereik, wat eerlijker zou zijn geweest, want niemand weet het precies. Maar zoals het nu is, zitten veel paarden onder de lagere referentiewaarde. Maar we weten nu dat wanneer selenium nodig is in de organen, het bloed het daar naartoe brengt en logischerwijs daalt de waarde in het plasma.
Een andere mogelijkheid waarom de seleniumwaarde laag is, is een zinktekort. Selenium volgt zink, en als bijvoorbeeld tijdens de vachtwisseling de vraag toeneemt, dan daalt niet alleen de zinkwaarde in het bloed, maar meestal ook de seleniumwaarde. Een supplementatie van zink brengt meestal ook het selenium weer op peil en is veel minder gevaarlijk. Dit komt doordat de tolerantie van het lichaam voor een teveel aan selenium zeer laag is en de vergiftigingsverschijnselen van een teveel, dodelijk gelijk zijn aan die van een tekort.
Een stofwisselingsziekte zoals KPU kan ook leiden tot een tekort aan selenium in het bloed. Het lichaam kan gifstoffen niet meer voldoende via de lever afvoeren en bindt ze nu aan zink of rechtstreeks aan selenium.
Een dieet-gerelateerd seleniumtekort komt dus niet zo vaak voor als ons vaak wordt wijsgemaakt, vooral door degenen die het willen verkopen. Een kleine tip: paranoten bevatten van nature selenium en u kunt gerust 4-6 stuks voeren zonder direct in het gevaar van een overdosis te komen.
Hoe kan de voeding aan de seizoenen worden aangepast?
We hoeven alleen maar om ons heen te kijken om erachter te komen. In de winter wordt het voedselaanbod schaarser, althans in de natuur – maar meestal niet in de stal. Veel paarden staan op stal en krijgen dan niet alleen voldoende hooi, maar ook muesli, wortelen, bananen, een enkel broodje… omdat het koud is. Het feit dat het paard zich allang aan de kou heeft aangepast met een dikkere vacht wordt vaak genegeerd, en geen beer zou dikker uit de winterslaap komen dan toen hij erin ging. Toegegeven, paarden houden ook geen winterslaap, maar hun lichaamsbeweging is meestal aanzienlijk verminderd in vergelijking met de zomer, en menig paard begint dan het voorjaar op de suiker- en eiwitrijke weiden met overgewicht.
Metabolische problemen en waterige ontlasting zijn voorgeprogrammeerd. Dus minder is meer. Of liever aangepast. Er moet altijd ten minste 1 kilo ruwvoer per 100 kilo lichaamsgewicht worden gevoerd, plus vruchten en bessen met vitamine C in de herfst/winter, zoals de natuur het ons toont. Bladeren, schors en (biologische) wortels moeten in deze tijd van het jaar ook aan het dieet worden toegevoegd. Als het in het voorjaar weer tijd is om de wei in te gaan, is er vraag naar bitterstoffen. Wat vroeger als kruiden in de weiden groeide, moet nu meestal worden toegevoegd aan de monotone weide. Dit komt doordat de bitterstoffen de afscheiding van spijsverteringssappen verbeteren, het darmmilieu stabiel houden en helpen om fructanen beter uit te scheiden. De complexe plantaardige bestanddelen van de kruiden kunnen dus ook beschermen tegen hoefbevangenheid. Het spreekt waarschijnlijk vanzelf dat bij een overvloedige aanvoer van jong, eiwitrijk gras ook haver en muesli niet op de agenda mogen ontbreken. Over wortels en suiker gesproken, laat je niet gek maken. 10 kilo hooi bevat één tot twee kilo suiker, dus uiteindelijk kan het niet aan één wortel liggen als je paard te dik wordt. Enkele paarden vinden een stukje venkel misschien net zo lekker, maar als de basisbestanddelen van het voer goed zijn, zijn (biologische) wortelen ook toegestaan.
En als u vragen heeft, neem contact met ons op en wij bespreken graag met u wat het juiste voer voor uw paard zou kunnen zijn.