Mijn paarden gaan weg…. De natuur in, 750.000 m2 natuur in Frankrijk.
Mijn grootste hobby is mijn dieren een zo natuurlijk mogelijk leven bieden. Mijn kippen lopen los, ik heb mijn honden niet aan een riem, en mijn paarden wilde ik met de 12.000 m2 die we hier hebben ook de vrijheid bieden. Rijden of werken aan de hand is aan mij niet besteed. Ik ben zelf niet te temmen, niet in een hoekje te drijven, mijn vrijheid staat op één. Ik heb nooit plezier beleefd aan samen met mijn dieren een cursus te doen of een uitdaging aan te gaan. Waarom? Ik voel dat mijn paarden het geen r**t aan vinden. En ik ook niet. Lekker vrij grazen, knabbelen, kriebelen met de kudde….. Daar kan ik op een afstandje intens van genieten. Zo hoort het volgens mij.
Er zijn mensen die beweren dat het traumatisch is om een paard die gewend is om in een stal te staan, ineens in een kudde te gooien. Dat kan het inderdaad ook zijn, maar dat is toch eigenlijk, als je er goed over nadenkt, ook intens triest….. Vergelijkbaar met een ex gedetineerde die ineens weer vrijkomt, en niet meer weet hoe hij mee moet draaien in de maatschappij. Zijn cel was veilig…. Zo is het niet anders met paarden die al hun hele leven worden opgesloten.
Ik heb tweeëneenhalf jaar dagelijks een uur gemediteerd. Je kan dan niet voorkomen dat je gaat voelen dat het niet klopt hoe wij met dieren omgaan…. Ook ikzelf had geen idee.
Lekker trainen naar een wedstrijd, wordt mijn paard zo blij van! Echt???? Ik zie het niet, ik voel het niet, en ik geloof het niet.
Ik begrijp ook dat het voor sommigen nog niet zo voelt. Dat heeft tijd nodig, en daar heb ik compassie voor. Ik was daar ook….
Het enige moment dat ik eenheid voelde met mijn paarden was als ik met lange teugel over het strand galoppeerde…… Dat maakte ons beide blij.
Nu staan mijn paarden gemiddeld gezien heel erg ruim… Maar hoe je ook voerplekjes en looppaden creëert, een paard wil 18 uur per dag eten. Dat is zijn natuur. Kan hij dat niet op de natuurlijke manier, hapje stapje, dan kleeft hij zich aan een slowfeeder oid vast, en gaat eten, eten, eten.
De postzegels die in Nederland tot Paddock paradises worden gecreëerd (wat al vele male beter is dan die eeuwige stal), zijn nog veel te klein om de paarden in hun behoefte te voorzien. Weidebeheer is leuk bedacht, maar wie heeft nog hectaren weide beschikbaar om de weide echt in balans te houden? Er staat 10.000 m2 per paard voor om land en paard gezond te houden.
Goed ruwvoer is niet meer te krijgen, 80% van de zakken voer is vuilnis voor je paard. Je moet een paard het hele jaar ondersteunen om niet uit balans te schieten. Dat deed ik ook en ik hield ze goed. Maar niet iedereen heeft natuurgeneeskunde en voeding gestudeerd en de meeste paarden zie ik over het randje schieten.
En toch hè, dat land wordt zoveel over gezegd en geschreven, ook door mijzelf ;), maar als het hek naar de weide open gaat en mijn paarden kunnen eindelijk weer grazen, dan zie ik ze opknappen. Ik zie wat het mentaal met hen doet en wat voor doorwerking dat heeft op de algehele gezondheid. De beweeglijkheid wordt zoveel beter…. Ze staan ook momenten op kort gestresst gras, en ook wel eens even te lang op het lange gras…. Ik ken alle theorieën uit mijn hoofd, maar ik zie wat voor positieve invloed het heeft op mijn paarden!
Ik heb ruim 100 stallen bezocht de afgelopen periode, hier heb je wat, daar laat je wat. Tot de conclusie komende dat we wel graag willen, maar dat we het niet kunnen waarmaken om paarden, paard te laten zijn.. Dat heeft juist de doorslag gegeven om de beslissing te maken om mijn paarden vrij te laten. Zo vrij als mogelijk is, een beter klimaat, 900 km van mijn huis. Wat een stap, wat een emoties. Tsjonge…. Maar houden van is loslaten…….